TΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ?
Σοκαρίστηκα περνώντας πριν λίγες μέρες από την Τσιμισκή,στο ύψος της Αριστοτέλους,και βλέποντας στη θέση του “δισκάδικου” ΠΑΤΣΗΣ να βρίσκεται ένα μαγαζί με νεανικά ρούχα.Συνειδητοποίησα ότι ένας κύκλος πλέον έχει κλείσει. Ένας κύκλος που περιλάμβανε τις καλύτερες επί το πλείστον αναμνήσεις απο τα νεανικά μου χρόνια...
Από μικρός μ' άρεσε η μουσική και δούλευα περιστασιακά σαν d.j. Περνώντας τότε από τον Πάτση, κοντοστεκόμουν στη βιτρίνα και έβλεπα τις νέες κυκλοφορίες και τα gadjet της τότε εποχής (κονκάρδες,μπλουζάκια κλπ) και ζήλευα αυτούς που δούλευαν εκεί.
Πέρασε ο καιρός,απολύθηκα από τον στρατό και γυρνώντας είδα μια αγγελία στην εφημερίδα που ζητούσε ο Πάτσης προσωπικό. Πήρα τηλέφωνο και την επόμενη μέρα θα περνούσα από “συνέντευξη”.Το βράδυ δεν κοιμήθηκα από την αγωνία. Έβαλα τη μάνα μου να μου σιδερώσει ότι ποιό μοδάτο είχα εκείνη την εποχή (μη με περάσουν και για χωριάτη),ξεσκόνισα τις μουσικές μου γνώσεις μέσα από το ΠΟΠ & ΡΟΚ και τα υπόλοιπα μουσικά έντυπα της εποχής και πρωί-πρωί στις 8 ήμουν μπροστά στον Πάτση. Οι παλιοί συνάδελφοι κοιτώντας με συνωμοτικά και ψαρωτικά άρχισαν να με ρωτάνε για τις επιτυχίες της τότε εποχής,τα Νο1 στα charts Aγγλίας και Αμερικής, ποιός τραγουδάει αυτό,ποια τραγουδάει εκείνο...και τη επόμενη μέρα με πήραν τηλέφωνο για να μου πουν ότι,εντάξει,την πήρα τη δουλειά.
Από εκείνη την ημέρα και για τα επόμενα πέντε χρόνια περίπου μέσα από τον Πάτση γνώρισα την Θεσσαλονίκη την ίδια.
Τις καταπληκτικές μυρωδιές του Τερκενλή απέναντι,κάθε πρωί που έψηνε τα τσουρέκια του, τη γέννηση του ιδιωτικού ραδιοφώνου στη πόλη, τον Κανάκη και τον Καπετανίδη στα πρώτα τους χρόνια στη TV100 και σαν ιδιοκτήτες και d.j's του L.A να έρχονται να διαλέγουν τις τελευταίες κυκλοφορίες σε maxi singles, τον Χρήστο Δάντη στα πρώτα του βήματα να έρχεται να παρακαλάει τον κύριο Ντίνο για μια καλή θέση στις προθήκες του δισκάδικου, την Χάρις Αλεξίου, μόλις μεταγραφείσα απο την ΜINOS στην,τότε, Polygram, να έρχεται με τον διευθυντή marketing και να εποπτεύουν αν είναι στην καλύτερη θέση τα banner και οι αφίσες για την κυκλοφορία του νέου της δίσκου, τον μεγάλο έρωτα της ζωής μου,να περνάει από απέναντι και να ανοίγω τα ηχεία στη διαπασών ώστε να ακούσει (μαζί με όλη τη Τσιμισκή) το “'Ερωτας είναι θαρρώ” του Γιάννη Πάριου και Χάρη Βαρθακούρη,που ήταν το αγαπημένο τραγούδι μας εκείνη την εποχή,την νίκη μας επί του “αθηναϊκού κατεστημένου” μέσα από την εγκατάσταση στο εμπορικό κέντρο “Πλατεία” του Virgin Megastores, που απέτυχε παταγωδώς. Ωραία εκείνα τα χρόνια....
Μετά ήρθε το Internet αλλά και οι πρακτικές των δισκογραφικών με το ξεπούλημα του ρεπερτορίου τους στις εφημερίδες και την τελική απαξίωση του προιόντος τους που με τις συνεχιζόμενες ακριβές τιμές στα cd τους μαράζωσαν τα δισκάδικα,έκλεισε αρχικά το Βlow Up (o βασικός ανταγωνιστής μας στο κέντρο) και σιγά σιγά έκλεισαν όλοι σχεδόν.
Ο Πάτσης ήταν ο μόνος που άντεχε τόσα χρόνια και πάντα περνώντας μπροστά απο το κατάστημα του έριχνα κλεφτές ματιές να δω πως πάει,αλλά και να δω τον κύριο Ντίνο που παρ'οτι αυστηρός σαν εργοδότης,ήταν δίκαιος και μας έμαθε πολλά.
'Ετσι σοκαρίστικα όταν πέρασα πριν λίγες μέρες και είδα ότι και το τελευταίο οχυρό είχε πέσει και μαζί του θα χανόταν και οι αναμνήσεις από τις πρώτες μου μέρες στη πόλη. Αλλά κατάλαβα μέσα απ'αυτό το κέιμενο ότι αυτές δεν θα χαθούν ποτέ,θα είναι πάντα χαραγμένες στη ψυχή μου όσο ζω...
