ΑΤΑΚΤωΣ ΕΡΡΙΜΜΕΝΑ

Υπάρχουν μέρες που μισώ τα τηλέφωνα. Η ιστορία ξεκίνησε από τα μεσάνυχτα και ενώ ήταν σε εξέλιξη η εκπομπή «Πρωταγωνιστές» για την Μαλβίνα και τον Μπονάτσο. «Μα τον Μπονάτσο βρήκες να κάνεις και εσύ ήρωα»; «Φοβερός ρε φίλε ο Βλάσσης, μπράβο». Ο ένας έβριζε, ο άλλος εκθείαζε. Δύο εκατομμύρια τηλεθεατές πέρασαν από την εκπομπή, ε 1.000 δεν θα είχαν το κινητό μου; Μίλαγε ο Κραουνάκης στην τηλεόραση, στο δικό μου κινητό έστελναν μηνύματα : «Σιγά μη έκανε καριέρα στην Αμερική ο Μπονάτσος, σιγά μη ήταν και Μόρισον». Και «καπάκι» τα παράπονα των φαν : «Γιατί δεν ακούσαμε άλλα τραγούδια των Πελόμα Μποκιού;», «γιατί δεν μίλησες για την νέγρικη φωνή του;». Εκεί που έγινε το έλα να δεις ήταν όταν ο Κραουνάκης είπε για την κοκαΐνη. «Μπράβο ρε παιδιά», «γιατί ρε παιδιά;». Η αλήθεια είναι ότι το σκεφτήκαμε πολύ, πριν βάλουμε το απόσπασμα για την κοκαΐνη. Τελικά συμφωνήσαμε ότι δεν μπορείς να κάνεις το πορτρέτο ενός απόντα και να αποσιωπάς αυτό που σου λένε οι περισσότεροι άνθρωποι που τον έζησαν. Άλλωστε αν είναι να αγαπάμε κάποιους, πρέπει να τους αγαπάμε γιαυτό που αληθινά υπήρξαν και όχι γιαυτό που θα θέλαμε να ήταν. Παραφράζοντας τον Πόρτζια θα έλεγα : Αν θέλουν να τον δεχτούν στο παράδεισο, να τον δεχτούν. Με την κόλαση του όμως. Μόνον όχι.

Σημείωση: Για την Μαλβίνα οι αντιδράσεις ήταν πιο μετρημένες. Μόνο λίγοι πασόκοι διαμαρτυρήθηκαν επειδή ειπώθηκε ότι «της έβγαλε το καρκίνο η κυβέρνηση Σημίτη». Γιαυτό σας λέω πέρασα μια δύσκολη μέρα να συζητάω για αυτούς που λάτρεψε η τηλεόραση. Και επιστρέφω τάχιστα στους ήρωες μου (που δεν χρειάζονται τη λατρεία κανενός).

Του Σταύρου Θεοδωράκη - Αναδημοσίευση από το www.protagon.gr